Toen we een dik jaar geleden de deuren van de Jeruzalemkerk op werkdagen tussen drie en vijf openzetten was dat het begin van een hernieuwde kennismaking met de buurt. De kinderen op het plein. De liefhebbers van architectuur. De medemens met hoge nood op zoek naar een toilet. De zoekers en twijfelaars die desondanks een kaarsje willen branden. Het smaakte naar meer. Maar hoe?
Dit seizoen zijn we samen met Tear een ontdekkingstocht gestart: ‘kerk met beide benen in de buurt’. Dat motto klinkt logisch en als iets dat je zou moeten willen. Maar is het dat en hoe dan? En moeten we nu opeens weer van alles?
Ik ben nog altijd blij met mijn leraar Nederlands die mij ooit uitlegde dat je ‘ontmoeten’ ook kunt schrijven als ‘ont-moeten’. Dat was etymologisch weliswaar onzin, maar inhoudelijk heel wijs. Ik wens je de ruimte voor ont-moeten en dus ontmoeten toe.
Richard Saly
